Dünya dəyişir, amma bu dəyişimin istiqaməti düşündürücüdür. Texnologiya inkişaf edir, amma insan ruhu geriləyir. Sosial şəbəkələr bəşəriyyəti birləşdirmək əvəzinə, sanki hamını eyni qəlibdə dondurur. İndi baxanda, hamı eyni hərəkəti edir, eyni musiqiyə oynayır, eyni cümlələri təkrarlayır. Fərqlilik, dərinlik və təmkin – getdikcə yoxa çıxır.

Artıq insanlar düşünmək yerinə, təqlid etməyə üstünlük verir. Əvvəllər “fərqli olmaq” cəsarət idi, indi isə “eyni olmaq” rahatlıqdır. Cəmiyyət elə bir nöqtəyə gəlib ki, öz fikri olan insan qərib sayılır, düşünən adam “sıradan kənar” kimi görünür. Halbuki, inkişaf fərqli düşünənlərin sayəsində baş verir.

Ən ağrılısı isə, bu dalğanın böyükləri də udmasıdır. Müəllimlər, ziyalılar, rəhbər şəxslər — hamısı sanki bir oyunun içindədir. Kimisi “gənclərə yaxın olmaq” adı ilə, kimisi “zamana uyğunlaşmaq” bəhanəsi ilə öz dəyərlərindən uzaqlaşır. Amma unudurlar ki, böyüklük – bədən yaşı ilə deyil, davranışın, duruşun, sözün çəkisi ilə ölçülür.

Bu gün ekran qarşısında rəqs edən, oyun oynayan, “trend” dalınca qaçan nəsil sabah kimdən nəsihət eşidəcək? Kim onlara təmkin, ədəb, dəyər öyrədəcək? Əgər böyüklər gənclərin səviyyəsinə enirsə, kim gəncləri yuxarı qaldıracaq?

Cəmiyyətin ən böyük itkisi pulla ölçülmür. Ən böyük itki – şəxsiyyət itkisidir. Biz dəyərləri, ədəbi, düşüncə mədəniyyətini itiririk. İndi insan “trend”dədirsə, deməli “var”dır; amma kiminsə vicdanı, əxlaqı, sükutu varsa – o, görünmür.

Əslində, texnologiya düşmən deyil. Problem onu idarə edə bilməyən insandadır. Ekranlar böyüyüb, amma baxışlar kiçilib. İnformasiya artıb, amma düşüncə azalıb. Biz artıq “nə düşünürəm?” sualını yox, “nə paylaşım ki, bəyənsinlər?” sualını veririk.

Bu gedişlə, gənclər “bəyənilən” olmağı öyrənir, “dəyərli” olmağı unudur.
Və elə bu nöqtədə susan ağıl, itirilən dəyərlərin fonunda yavaş-yavaş sönür.